Fouad, een kloeke twintiger, staat een sigaret te roken in de schaduw van een boom op de Fierlantstraat: “Enkele jaren terug was ik taxichauffeur. Ik vervoerde hoofdzakelijk zakenmensen van Hotel De Fierlant naar de Europese wijk.”
Hij is getrouwd en heeft drie kinderen. Na familiale problemen, geraakt hij tijdelijk ontspoord en in nog geen drie jaar tijd was hij alles kwijt. Omdat hij momenteel zonder domicilie leeft, vraagt hij onderdak aan in Hotel De Fierlant.
Hotel De Fierlant ontvangt daklozen, mensen die thuis niet meer welkom zijn of zelf hun huis verlieten en net gearriveerde migranten. Ze kunnen er voor weinig geld genieten van het comfort, de rust en de kalmte, maar van zodra ‘citytrippers’ opnieuw in hordes de stad overspoelen moeten de straat op.
De situatie in Hotel De Fierlant is bijzonder. Mensen zonder onderdak, komen plots in een driesterrenhotel terecht. Door de corona-pandemie moesten Brusselse hotels tijdelijk hun deuren sluiten en wanneer de deuren terug open mochten, bleef de toestroom van toeristen en zakenlui uit. Enkele Brusselse OCMWs besloten daarom tijdelijk de kamers aan te bieden aan mensen zonder onderdak.
“Het is een tijdelijke oplossing” zegt Fouad. Fouad vertelt over zijn administratieve avonturen in Brussel. Wat begint als een slopend verhaal over kafkaiaanse bureaucratische toestanden verandert snel in een survival-of-the-fittest-strijd.
“Dakloos zijn in Brussel: het is alsof je niet bestaat, alsof je niet meer deel uitmaakt van de maatschappij. Ik hoop dat ik tijdens mijn verblijf in het hotel mijn financiële en professionele situatie kan rechttrekken.”
“Dakloos zijn in Brussel: het is alsof je niet bestaat, alsof je niet meer deel uitmaakt van de maatschappij. Ik hoop dat ik tijdens mijn verblijf mijn financiële en professionele situatie kan rechttrekken.”
– Fouad
Onzichtbare mensen zichtbaar maken
Sinds begin maart trekt fotograaf Aurélien Goubau naar hotel De Fierlant op zoek naar de individuele verhalen van mensen die er hun batterijen komen opladen. Naast Fouad ontmoette hij ook Ulysse, Isabelle, Lutumba, Dominique en Christelle. Eén voor één benadrukken ze hoe fragiel en onvoorspelbaar het leven soms kan zijn.
Aurélien fotografeerde hen in hun hotelkamer, waardoor ze voor de buitenwereld niet dakloos lijken. Hun verblijf in het hotel verandert structureel niets aan hun situatie, maar ze kunnen tijdelijk op adem komen.
ULYSSE
Je zou kunnen zeggen dat Ulysse talloze levens heeft gehad. Hij is 71 jaar, maar zijn minimumpensioen volstaat niet om een appartement mee te huren. Na jaren in een mooi appartement langs de Schelde in Antwerpen te wonen, werd Ulysse 30 jaar geleden ontslagen. Hij greep naar de fles en werd verslaafd.
Met veel goesting om te werken, verhuisde hij naar Brussel; hier kon hij af en toe terecht bij vrienden of kennissen voor onderdak. Werk vinden was moeilijk en dat werd niet gemakkelijker met de leeftijd.
Kort voor de pandemie kwam hij helaas op straat terecht. In Hotel De Fierlant krijgt hij vandaag de rust om een oplossing te zoeken voor zijn situatie. Ulysse vertelt dat er in ons land verschillende manieren zijn om steun te krijgen, vooral in onze hoofdstad ziet hij mogelijkheden tot sociale bijstand.
Toch is het moeilijk om die hulp te vragen, zegt hij. “Aanvaarden dat je het niet alleen kan dragen, vraagt veel moed en niet iedereen kan dat zomaar.” Momenteel zoekt Ulysse een appartement in de omgeving van Seneffe. Hij voelt zich daar goed en de huurprijzen liggen veel lager dan in Brussel.
Aanvaarden dat je het niet alleen kan dragen, vraagt veel moed. Niet iedereen kan dat zomaar.
– Ulysse
ISABELLE
Isabelle woont al 10 jaar op straat. Ze slaapt vaak in de Tuin van de Abdij van Ter Kameren, vlakbij het drukke Flageyplein. Meer wilde Isabelle niet vertellen over haar levensverhaal.
LUTUMBA
Lutumba is Congolees en kwam 6 jaar geleden naar Brussel. De meeste nachten daarvan sliep hij op straat. Hij heeft altijd een bijbel en zijn gitaar bij zich. Ondanks zijn talloze pogingen om werk te vinden, heeft Lutumba tot nu toe niets stabiels gevonden.
“Ik zou graag in de horeca werken, maar weinig werkgevers zijn bereid om mij aan te nemen vanwege mijn migratieachtergrond.” Sinds de corona-pandemie krijgt Lutumba steun van het OCMW. Sinds kort weet hij dat hij binnenkort een appartement voor zichzelf zal hebben. Hij hoopt dat die zekerheid hem zal helpen om een job te vinden.
DOMINIQUE & CHRISTELLE
Dominique en Christelle ontmoetten elkaar in Hotel De Fierlant in februari dit jaar en vormen sindsdien een koppel. Na moeilijke familieomstandigheden en werkproblemen, kwamen ze allebei in 2020 op straat terecht. Christelle heeft ook nog een zoon waar ze voor zorgt. Hun tijdelijk verblijf in het hotel betekende voor hun allebei veel.
Dominique en Christelle verblijven niet langer in het hotel en hebben samen als een gezin een tijdelijk verblijf gevonden in Molenbeek. Ze hopen hiermee aan een nieuw hoofdstuk van hun leven te zijn begonnen, ver weg van de problemen van de straat.
Wat na corona?
Deze verhalen illustreren hoe een dak boven het hoofd hebben, al is het maar tijdelijk, een leven kan veranderen. Niet enkel in tijden van corona. Het feit dat mensen zonder onderdak een tijdelijk verblijf krijgen zegt veel over onze maatschappij.
Hebben we echt een mondiale crisis als deze pandemie nodig opdat onze stad in gang zou schieten voor deze mensen? De corona-crisis werkt als een vergrootglas voor de structurele problemen en ongelijkheden van onze maatschappij.
Hopelijk laat het stadsbestuur deze mensen niet in de steek na corona, en zien ze in hoe onderdak een basisconditie is voor een waardig bestaan.
FREE.BRUSSELS 